1000 Poems : Kisah Sedih Yang Tak Berujung

Judul Asli : Kisah Sedih yang Tak Berujung

Ditulis Oleh : Musa

Terinspirasi dari sebuah lagu "Sedih Tak Berujung"

#1000Poems #Poems0006 #Mr_musa #mylovestillsame #thisforyou

Kisah Sedih yang Tak Berujung (Versi Bahasa Indonesia)

Saat hari-harimu menjelang bahagia,
aku memilih diam
di balik sunyiku sendiri.

Bukan karena tak peduli,
tapi karena terlalu dalam luka ini
untuk dijelaskan.

Saat tawa mereka
menari di atas duka yang kupendam,
tentang cinta
yang telah pergi meninggalkanku
tanpa pamit,
tanpa penjelasan
aku tetap diam.

Aku tak peduli.
Sungguh, tak peduli…
atau mungkin,
aku terlalu lelah untuk merasa.

Inilah jalanku,
inilah hidupku.
Dan ini aku
yang pernah kau genggam hatinya,
yang kau simpan
dalam lubuk hatimu paling dalam.

Kini,
tak tersisa apa-apa untukku.
Segala rasa di dada
telah habis.
Telah kering.
Tak bersisa.

Selamat tinggal
kisah ini tak pernah punya ujung.
Dan kali ini,
aku yang akan berhenti berharap.

Perpisahan ini
bukan sekadar akhir,
tapi bekas luka
yang akan menetap
sebagai kisah sedih
yang tak pernah selesai.

An Endless Tale of Sadness (English Version)

As your joyful days begin to bloom,
I choose to stay quiet,
within the silence of my sorrow.

Not because I don’t care,
but because the pain
has buried itself too deep
for words to reach.

While others laugh
above the ruins of my heartbreak,
over the love
that once felt eternal
but left without goodbye,
without reason
still, I say nothing.

I don’t care.
Truly, I don’t...
Or maybe,
I’m just too tired to feel.

This is my path.
This is the life I carry.
And this is me
the one whose heart you once held,
the one you buried
in the quietest corner of your soul.

Now,
there’s nothing left for me.
Every feeling in my chest
has been emptied,
drained,
washed away.

Goodbye.
This story was never meant to have an ending.
But this time,
I will stop hoping.

This goodbye,
is not just farewell
it is a wound
that will live on
as an endless tale of sadness.

Isang Walang-Hanggang Kwento ng Kalungkutan (Tagalog Version)

Habang ang masasaya mong araw ay nagsisimulang mamukadkad,
pinipili kong manahimik,
sa katahimikan ng sarili kong dalamhati.

Hindi dahil wala akong pakialam,
kundi dahil ang sakit
ay masyado nang lumalim
para abutin pa ng kahit anong salita.

Habang ang iba’y tumatawa
sa ibabaw ng guho ng aking pagkawasak,
sa pag-ibig
na minsang inakala kong walang hanggan,
ngunit umalis
nang walang paalam,
nang walang dahilan
ako’y nananatiling tahimik.

Wala akong pakialam.
Tunay, wala na...
O baka,
masyado na lang akong pagod para makaramdam.

Ito ang aking landas.
Ito ang buhay na pasan ko.
At ito ako
ang pusong minsan mong iningatan,
ang taong inilibing mo
sa pinaka-tahimik na sulok ng iyong kaluluwa.

Ngayon,
wala nang natitira para sa akin.
Bawat damdamin sa dibdib ko
ay naubos,
nawala,
tuluyang nilunod ng katahimikan.

Paalam.
Hindi kailanman sinadyang tapusin ang kwentong ito.
Ngunit sa pagkakataong ito,
hihinto na ako sa pag-asa.

Ang pamamaalam na ito
ay hindi basta pamamaalam lang
ito ay sugat
na mananatili
bilang isang walang-hanggang kwento ng kalungkutan.