1000 Poems : Kita Pernah untuk Saling Memiliki

1000 Poems Series No.0015

Judul Asli : Kita Pernah Untuk Saling Memiliki

Ditulis Oleh : Musa

Terinspirasi dari sebuah lagu "Pagsamo"

#1000Poems #Poems0015 #Mr_musa #mylovestillsame #thisforyou

Kita Pernah untuk Saling Memiliki

Jika aku melepaskanmu dengan lembut,
akankah kenangan kita juga perlahan pergi?
Segala yang pernah kita rajut,
masihkah bisa diperbaiki
dengan sisa-sisa kasih
yang dulu begitu hangat?

Apakah janji-janji
yang pernah kita ucapkan
cukup kuat
untuk menantang masa depan
yang tak lagi memihak kita?

Untuk apa mengingat kembali
bila akhirnya tak bisa kita genggam?
Untuk apa memaksa
bila hatimu
tak lagi mencari hatiku?

Bukankah dulu kita
hanyalah dua jiwa
yang saling menemukan?
Bukankah dulu kita percaya,
kita diciptakan
untuk satu sama lain?

Namun mengapa waktu,
mengapa semesta
tak pernah mengiyakan doa-doa kita?

Mungkin kini
tak ada lagi yang tersisa
dari surat-surat cinta
yang kau tulis untukku.
Mungkin kini,
air mata telah menghapus
setiap kata,
setiap janji.

Biarlah.
Biarkan semuanya menghilang
tanpa perlu dipertahankan paksa.
Karena apa gunanya
memohon pada cinta
yang hatinya
telah lama pergi?

Meski aku berteriak,
meski aku berdoa
dengan segenap jiwaku,
aku tahu…
kau tak lagi mendengar.
Kau tak lagi merasa.

Untuk apa diulang?
Untuk apa dipaksa?
Jika akhirnya bukan aku,
dan bukan kamu,
yang ditakdirkan untuk satu sama lain.

Bukankah dulu kita percaya?
Bahwa kita hanya untuk satu sama lain?
Tapi kini aku mengerti,
bukan hanya cinta yang harus berjuang,
kadang waktu pun harus berpihak.
Dan waktu...
telah memilih jalan yang berbeda.

We Were Once Meant for Each Other

If I let you go
with a quiet goodbye,
will our memories slowly fade too?
All that we built
can it still be saved
with the tiny sparks of love
we once held so tightly?

Were the promises we made
ever strong enough
to bring us back together
against the pull of time?

Why should we remember
if we can no longer hold on?
Why should we force it
if your heart
no longer searches for mine?

Weren’t we once
just two souls
who found each other?
Weren’t we once certain
that we were made
to stay together?

But why did time,
why did fate
never agree with the dreams we prayed for?

Maybe now,
there’s nothing left
of the letters you wrote for me.
Maybe now,
the tears have washed away
every word,
every vow.

Let it be.
Let it all fade
without forcing it to stay.
Because what’s the point
of begging for a love
whose heart
has long since walked away?

Even if I scream,
even if I pray
with all that’s left of me,
I know…
you no longer hear.
You no longer feel.

Why should we fight for it again?
Why should we keep holding on?
If in the end,
it’s no longer you and me,
meant for each other.

Weren’t we once sure?
That we were made for one another?
But now I understand,
love alone is not enough.
Sometimes, time itself must choose us.
And time...
has chosen a different path.

Minsan Tayong Dalawa ang Tadhana

Kung pakakawalan kita
sa isang tahimik na paalam,
mabubura rin ba unti-unti ang mga alaala?
Lahat ng ating binuo,
maaari pa bang maisalba
sa mumunting alab ng pag-ibig
na minsan nating pinanghawakan nang mahigpit?

Ang mga pangakong binitiwan natin,
sapat ba ang lakas nito
para ibalik tayo sa isa’t isa
laban sa agos ng panahon?

Bakit pa natin kailangang alalahanin
kung hindi na rin natin kayang hawakan?
Bakit pa natin ipipilit
kung ang puso mo
ay hindi na ako ang hinahanap?

Hindi ba’t minsan
dalawang kaluluwa tayong
nagkita sa tamang oras?
Hindi ba’t minsan
sigurado tayong
para tayo sa isa’t isa?

Ngunit bakit ang oras,
bakit ang kapalaran
hindi kailanman pumayag
sa mga panaginip na pinanalangin natin?

Siguro ngayon,
wala nang natira
sa mga liham mong isinulat para sa akin.
Siguro ngayon,
tinangay na ng luha
ang bawat salita,
ang bawat sumpa.

Hayaan na.
Hayaan nang maglaho
nang hindi pinipilit manatili.
Sapagkat ano pa nga ba ang silbi
ng pagsusumamo sa isang pag-ibig
na ang puso
ay matagal nang lumisan?

Kahit sumigaw pa ako,
kahit ipanalangin ko
ang lahat ng natitira sa akin,
alam kong…
hindi mo na naririnig.
Hindi mo na nararamdaman.

Bakit pa tayo lalaban muli?
Bakit pa tayo kakapit pa rin?
Kung sa huli,
hindi na ito ikaw at ako,
na minsan ay itinadhana para sa isa’t isa.

Hindi ba’t dati, sigurado tayo?
Na tayo ay ginawa para magmahalan?
Ngunit ngayo’y nauunawaan ko na,
hindi sapat ang pag-ibig lang.
Minsan, kailangan ding tayo’y piliin ng panahon.
At ang panahon…
pinili ang ibang landas.